نگاهی به تفسیر ادبی عرفانی قرآن مجید ( 959 )                                                                          

ســوره 16 : نحـــل ( مـکّــی ـ 128 آیه دارد ـ جزء  چهــاردهم ـ صفحه 267 )

    ( قسمــت هفتـــــم )

نسیـم عشــق

 ( جزء چهارد هــم صفحــه 270 آیه 30 ) 

بسم الله الرحمن الرحیم  

وَ قِیلَ لِلَّذِینَ اتَّقَوْاْ مَاذَا أَنزَلَ رَبُّکُمْ قَالُواْ خَیْرًا  لِّلَّذِینَ أَحْسَنُواْ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا حَسَنَةٌ

وَ لَدَارُ  الآخِرَةِ خَیْرٌ وَ لَنِعْمَ دَارُ الْمُتَّقِینَ

   تفسیـــر لفظـــی :

و به کسانى که تقوا پیشه کردند گفته شود پروردگارتان چه نازل کرد ؟

مى گویندخوبى براى کسانى که در این دنیا نیکى کردند [پاداش] نیکویى است

و قطعا سراى آخرت بهتر است و چه نیکوست‏ سراى پرهیزگاران

 تفسیـــر ادبی و عرفانی :

در این آیت ؛ هم مـــدح است ، هم تهنیت ، هم بشارت .

مدحِ نیکو ، تهنیت به سزا ، بشارتِ تمام ،

مدح آن است که ؛ مؤمنان را به صفت تقوی ستود ،

تهنیت آن است که ؛ آنان را در دنیــــاحسنــــه داد ،

بشـــــارت آن است که ؛ ایشان را در آخـــــــــــرت ،

ســرای پیــــــروزی و مُلکِ جــــاودانی وعـده داد !

و فرمود : نیک جــــائی و ســــرای خوشی است ؛

بهشت های جــاودان بدان نیکوئی ،

و ســــــــــــرایِ بدان پیـــــــــروزی ،

و نعیــــــــــم بدان فـــــــــراخــــی !

آنها را برای کسی ساختیــــــم که ؛

در کـــــــــوی تقــــــــــوی منـــــــزل دارد ،

و ایمانش را به جامه ی پرهیزکاری آراستــــه دارد .

که مصطفی (ص) فرمودند :

ایمـــــان ،برهنـــه است و جامه اش پرهیزکاری است ،

هر مسافری را زادی باید برای سفری که در پیش دارد ،

و مسافـــــر راه حقیقت را توشــه و زاد ؛ تقـــوی است .
 

نمونه ی پرهیزکاران همانا صحابــــه ی پیامبـــر (ص) اند ؛

که در طلب جمــــال دین ، از وطن خویش هجــــــــرت کردند ،

غریبانه ؛ جان و دل خود را از انـــدوه دین و درد اسلام بگداختـــه !

و نهادشان از تیمار مسلمانی بیمــــــار و نحیف گشتـــــــه ،

و بر دوستـــــــیِ خــــــــــــدا و رســــــــــــول (ص) ؛

تـــن ؛ سبیــــــل و جــــــان فـــــــــدا کردند .

نه آنــــــان کـــــــــه ؛

بر مرکب حکومت و ریاست و ثروت و قدرت سوارند ،

ولی در بازکردنِ گره از کار مسلمانان ناتــــوان ،

کــــــــه ؛ گویـــــــــا دردِ دین ندارنـــد !

چه نیکو گفت آن جوانمرد شاعر :

از این مشتی ریاست جویِ رعنا ، هیچ نگشاید

مسلمانی ز سلمان جوی و دردِ دین ز بو دردا !

نسیـم عشــق

بـــه مــــن نگـــر که رخى همچو کهــــربا دارم

دلــــى به ســــوى رخ یـــارِ دلـــربــــــــــا دارم

ز جـــام عشق چشیـــدم شراب صدق و صفـا

 به خــــُمّ میکــــده بـا جـــان و دل ، وفــا دارم

مرا که مستى عشقت ، ز عقل و زهد رهـاند

چــــه ره به مــــدرسه یا مسجد ریــــا دارم ؟

غلام همّت جـــام شـــراب ســـــاقــى بــاش

کــه هر چه هست از آن روى با صفـــــا دارم

نسیم عشــق ، بــــه آن یـــار دلـــربا بـــرگو

ز جــــــاى خیــــــز کـــه مــن درد بى‏ دوا دارم

چـــه رازهــــاست در این خمّ و ساقى و دلبر

 بــــــه جــــان دوست ز درگــــاه کبـــریا دارم

سخن ز تخت سلیمـــان و جـــام جـــم نـزنید

کــــه تــــاج خســــروِ کــِى را منِ گـــــدا دارم

( دیوان امام خمینی [ره] ص 148 ) 

السلام علیک یا مولای یا اباصالح المهدی

این جمعه هم گذشت و نیامدید آقـــا !

شاید ما همچنـــــان سرگـــرم دنیـــا و زنــدگانی خویشیــم

ولی هر روزه برای تعجیل در ظهـــــــــور مبارکتــــــان

دعــــای فــــــرج بر لب داریـــــــم